Patricia

Maar zeg nooit nooit dat dachten wij ook.

Op Maandag 30-05-1994 begon onze nachtmerrie. Onze dochter & zus Patricia voelde zich niet erg lekker, ze had koorts, spierpijn & hoofdpijn. Niets bijzonder zou je denken, maar toch dachten wij er klopt iets niet. Dus wij hadden de dokter gebeld.

Die zei nadat ze geweest was en Patricia helemaal na had gekeken dat het een zware griep was en dat ze maar een aspirine in moest nemen, maar dat hielp niet. En we hadden nog steeds het gevoel er klopt iets niet we hebben 3 kinderen en weten echt wel wat griep is. Wij hadden z'n griep nog nooit gezien, dus extra opgelet.

Toen zagen we bij haar enkel een blauw vlekje, wij herkende dit niet dus we hadden weer de dokter gebeld. Toen wij dit vertelden, was ze binnen 5 minuten bij ons thuis en heeft toen meteen de ambulance gebeld. Toen we in het ziekenhuis aan kwamen, zeiden ze dat het zeer ernstige was. Maar dat hadden wij al begrepen ,maar niet dat Patricia dood zou kunnen gaan, nee daar hadden wij nooit aan gedacht of nooit aan durven denken en daar ga je ook niet van uit dat een van je kinderen eerder dood gaan als wij en zo hoort het ook niet. Nadat ze alles hadden bekeken, zeiden ze dat alles onder controle was en dat ze gelijk met de goede medicijnen waren begonnen. En dat we rustig naar huis konden gaan en Patricia zei het ook zo van gaan jullie maar gewoon naar huis want Agnes en Danielle zijn er ook nog en we moesten ook nog naar de apotheek om medicijnen te halen voor ons allemaal en inderdaad het zag er allemaal goed uit bij Patricia helemaal niets bijzonders aan haar en goed aan spreekbaar en zei ook nog tegen ons zo van als jullie morgen weer komen neem dan de pil voor me mee en een mooie pyjama want ze vond het nogal belangrijk dat ze er goed uit zag dus we gingen vol goede moed weg en hebben iedere keer gebeld hoe het met Patricia ging en het ging erg goed met haar werd ons verteld. Maar werden toen's nachts op gebeld of we met spoed wilden komen, want het ging niet zo goed met Patricia. Toen we daar aan kwamen bleek ze al een paar keer een hartstilstand te hebben gehad. En dat zou achter af ook niet de laatste zijn geweest, we zagen haar liggen en schrokken daar zo van, we wisten niet wat we zagen. Over haar hele lichaam was ze bont en blauw en het zag er verschrikkelijk uit, helemaal op gezwollen. Zelfs toen zei de professor, dat dat niets hoefde te betekenen.

Maar wij wisten al direct dat dit nooit goed kon zijn. Allemaal apparatuur en slangen zagen wij, en neemt u van ons aan dat het niet normaal is om je kind zo te zien, en dat blijf op je netvlies zitten en gaat nooit meer over je staat er's morgens mee op een je gaat er's avonds weer mee naar bed. Binnen 24 uur is zij aan de gevolgen van hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging overleden, en volgens ons probeerden de artsen echt alles wat ze konden. (maar daar zijn de meningen over verdeeld) Maar als je dit hebt gezien, dan denk je gelijk dit gaat nooit lang goed en zelf voel je je zo machteloos. Je zit maar en je loopt daar maar wat rond, terwijl je zelf weet dat dit nooit meer goed komt. Want dat voel je gewoon en je kunt zelf niets voor haar doen. Ze is uiteindelijk maar 17 jaar jong geworden, veel te jong dus.

Dit was ons verhaal over een ziekte, waarvan je denkt dat het in deze tijd toch wel te behandelen is. Maar zoals u leest hebben de doktoren nog lang niet alles onder controle. Of dat ooit lukt, is wel te hopen want het is echt een hele erge ziekte. Die je niemand gunt of toe wenst. Net zoals andere ziektes natuurlijk.